Vergrootglas

Kortgeleden had ik een gesprek met een bekende over een tv programma dat mensen met een handicap of aandoening een paar dagen volgt. Om een beeld te krijgen van hun dagelijks leven. Ze vraagt zich af of zo’n programma niet net iets teveel is. Of je mensen die er net even anders uitzien of leven wel zo onder een vergrootglas moet leggen. Is het goed om hun verhalen te laten zien? Of is het juist beter om er geen extra aandacht aan te besteden? Ze vraagt me ook of ik aan zo’n programma mee zou werken. Haar vragen zetten mij aan het denken over wat ik vind van het bestaan van zulke programma’s. Lees verder Vergrootglas

Petra’s karrentest deel 2

‘He dat is handig!’ Ik gebruik hem vandaag voor het eerst, dus of het echt handig is weet ik nog niet! Na het ontdekken van de winkelkarren 2.0 heb ik ze toch nog een paar keer laten staan. Totdat mijn nieuwsgierigheid naar hoe het zou zijn om hem te gebruiken toch echt te groter was dan de reactie van anderen. Maar wat blijkt, de eerste reactie was juist heel leuk!
Onder deel 1 zag ik een aantal vragen van lezers staan en heb de afgelopen weken meer vragen gehoord. Op die vragen zal ik in deze blog ook antwoord geven. Lees verder Petra’s karrentest deel 2

Petra’s karrentest

In mijn ooghoek zie ik ze staan, helemaal achteraan in de rij. Verscholen in een hoekje. Staan ze daar al lang of heb ik ‘t gewoon eerder niet gezien? Langzaam rijd ik erop af om dat wat ik zag beter te kunnen bekijken.
Aan de binnenkant hangt een bordje met 4 plaatjes van rolstoelers. Twee waarop staat hoe het wél moet en twee waarop staat hoe het echt níet moet. Aan de voorkant een buis met een gat erin. Of de voorkant is de achterkant, dat kan ook nog.
Twee stangen wijzen naar voren met aan de uiteinden zwarte klemmen. Ik weet wat ‘t zijn, maar toch zien ze er anders uit: winkelkarren. Lees verder Petra’s karrentest

Zie je mij?

‘Ja hoor, heb je die gehandicapten weer te zeuren!’ en ‘Jemig, hebben ze weer aandacht nodig?’ Het zijn opmerkingen die ik een tijd geleden las onder een interview met een jongen die in een rolstoel zit. Hij vertelde over zijn ervaringen in een winkel en op straat. Over wat er gebeurt als iemand hem zomaar ‘helpt’. Wat iemand beter zou kunnen doen als hij of zij iemand wil helpen die in een rolstoel zit. Maar het liefst zou hij zien dat mensen niet meteen aandacht besteden aan het feit dat hij een handicap heeft. Veel van wat hij vertelt herken ik, heb een aantal situaties die hij omschrijft zelf meegemaakt.
De opmerkingen onder het interview herken ik ook.
Ik begrijp het wanneer mensen zo reageren. Hoe dat komt?
Dit is vaak hoe iemand zonder handicap geconfronteerd wordt met gehandicapten. Niet alleen in programma’s op televisie, ook in de krant. Het zijn in de ogen van degenen die reageren mensen die zeuren en vragen om aandacht. Lees verder Zie je mij?

Gewoon. Omdat het zo is.

Het is hartje zomer (ruim 30 graden) wanneer ik op een avond een Kerst-film kijk over een jonge vrouw die als journaliste een kasteel binnenglipt. Ze heeft de opdracht om een verhaal te schrijven over het leven binnen dat kasteel. Om te kunnen blijven stelt ze zich voor als de nieuwe privélerares van de prinses. De prinses komt nooit buiten en heeft geen vriendinnetjes.
Een paar dagen later kijk ik een aflevering van een serie die ik volg. In deze aflevering stuurt een moeder haar dochter naar een privé school. En een jongen gaat ’s nachts naar het bos, hij hoopt daar allerlei spannende avonturen te beleven. Klinkt allemaal niet heel spannend; een zoetsappige film en verhaallijnen in zomaar een serie.
Je vraagt je daarom nu misschien af waarom ik dit dan toch aan je wil vertellen. Lees verder Gewoon. Omdat het zo is.