‘Hallo allemaal! De beloofde laatste info over de reis… ‘

De informatie waar ik al een tijdje op zat te wachten en een startsein was voor de voorpret! Ik ging, een jaar geleden alweer, met een groep mensen die ik niet kende op vakantie naar Terschelling. Deze reis werd georganiseerd door My Way Reizen. De activiteiten die ze tijdens hun reizen aanbieden zijn nét even anders. Hoe anders? Voordat ik me aanmeldde had ik de website goed bekeken en daar stonden activiteiten op als kajakken en abseilen. Beide zag ik mezelf echt niet doen! Ik vind dingen vooral eerst doodeng, om achteraf heel blij en trots te zijn dat ik het wél gedaan heb. Gelukkig gingen we niet kajakken of abseilen. We gingen onder andere wandelen met een Joëlette. Ik had er nog nooit van gehoord, jij wel? Ik kwam er een paar dagen later achter wat het was. Het bleek een hulpmiddel om door de duinen te kunnen wandelen met mensen die niet (goed) kunnen lopen. En ik zag overeenkomsten met hoe ik vroeger bergwandelingen maakte met mijn ouders en zus. Precies, net even anders! Verder lezen Hoe dit hulpmiddel van een NVP een WVP maakt

Na de rondleiding van mijn oom blijven we op zijn studeerkamer hangen. Ik vertel hem over de thuisstudie Praktische Psychologie die ik sinds een paar weken volg. De eerste paar hoofdstukken gingen over de verschillende ontwikkelingsfases bij kinderen. Aan het eind van elk hoofdstuk staan een aantal huiswerkopdrachten die ik opstuur naar een docent. Soms moest je aan de hand van een voorbeeld de theorie toepassen op je eigen ontwikkeling. Mijn ontwikkeling liep, dat zal geen verrassing voor je zijn, net even anders dan bij een gemiddeld kind. Bijzonder om te merken dat ik me door die vragen weer dingen herinner uit mijn kindertijd. En dat het herinneringen oproept bij mensen waarmee ik erover praat. Mijn oom komt met een anekdote naar aanleiding van mijn verhaal. Verder lezen Een hele nuchtere conclusie, zeker voor een zo’n jong meisje!

Het was toen pap de zolder tot zijn werkkamer had omgebouwd. Of misschien toen mam mijn oude slaapkamer omdoopte tot kantoor? Toen de nieuwe vloerbedekking net gelegd was? Zeker nog na de verbouwing van de zolder, dat weet ik wel. Of was het de badkamer?
Ik probeer me te herinneren wanneer ik voor het laatst op de bovenverdieping en de zolder ben geweest.
Tot ongeveer mijn achtste (denk ik) sliep ik boven, daarna ben ik verhuisd naar de kamer beneden. Dat was eerst onze speelkamer.
Mij omhoog tillen deden mijn ouders eigenlijk niet meer, ik werd daarvoor te zwaar. Ik had inmiddels geleerd om zelf naar boven en beneden te komen; zittend op mijn billen mezelf tree voor tree omhoog trekken. En op de terug weg liet ik me steeds op de volgende tree zakken totdat ik beneden op ongeveer dezelfde hoogte zat als mijn rolstoel. Dan kon ik daarop over getild worden.
Die techniek kostte best wat energie, dus dat deed ik in de jaren daarna steeds minder. Nu dus bijna niet meer. Hoe blijf ik op de hoogte van veranderingen? En hoe kan ik toch boven kijken bij anderen thuis? Verder lezen Hoe blijf ik op de hoogte van veranderingen?

In mijn vorige blog gaf ik antwoord op een vraag van één van mijn lezers, over wat er bij mij nou net even anders gaat. Eerder die week had ze er nog één voor me; ‘Je hoort wel eens van mensen die een arm of een been verloren zijn, dat ze die nog wel steeds ‘voelen’, is dat bij jou ook zo?’
Het antwoord op haar vraag was eigenlijk een duidelijke “nee”, maar door die vraag kwam wel een herinnering naar boven. Eentje uit de tijd dat ik naar weekenden ging waar ik andere kinderen met mijn handicap ontmoette. Tijdens zo’n weekend leerden we meer zelfredzaam zijn, maar deden we ook spellen en praatten we met elkaar. Een van de volwassenen stelde ons de vraag; “Vind je dat je benen wel bij je lichaam horen?” Verder lezen Door die vraag kwam een herinnering naar boven.

In mijn laatste blog vertelde ik over wat ik tegenwoordig anders doe dan vóór de pandemie. Vandaag niet opnieuw een verhaal over Corona. Mocht je nieuwsgierig zijn, dan kun je hier lezen over mijn zoektocht naar het “nieuwe normaal”.
Kortgeleden had ik een gesprek met iemand over mijn blog. Ze had de laatste gelezen en gaf haar commentaar erop. Leuk om dat zo van lezers terug te horen! “Als je een vraag voor me hebt, of je wilt van me weten hoe ik met een bepaalde situatie omga, dan hoor ik het graag van je!’ zei ik haar. Niet veel later kwam ze daarop terug. Ze is benieuwd naar ‘wat mensen zonder handicap voor lief nemen maar wat voor mij nét even anders gaat.’ Verder lezen Met een beetje creatief denken, kom je een heel eind!