“Voor morgenavond wil ik graag een tafel reserveren voor vier personen, waarvan één rolstoeler.” Als ik naar een restaurant ga, rolt het er automatisch uit. Ik geef aan dat er iemand in een rolstoel bij is. Ook als ik naar een bijeenkomst ga, bijvoorbeeld in de kerk, meld ik mij aan inclusief hulpmiddel. Of nou ja, bijna altijd. Voor zover ik me kan herinneren heb ik het twee keer niet gedaan. Het niet zeggen heeft plus- en minpunten, realiseerde ik me toen ik er weer eens over nadacht. Het levert soms bijvoorbeeld interessante situaties op. Verder lezen Ik vind het een lastige afweging; het melden of me stilhouden?

In mijn werkmail zit een uitnodiging voor een afspraak met de collega die mij op de afdeling ondersteunt. Geen idee waar het over kan gaan. ‘Ik hoor het wel’. Een uurtje later weet ik de aanleiding. Ik kan de ruimte waarin ik mijn verzorging doe niet meer gebruiken. Andere mensen hebben hem nodig. Wat nu?
‘We zijn al wel op zoek naar een andere ruimte!’ zegt ze. Kan ik tussendoor naar huis gaan? Dan ben ik een uur onderweg om alleen even te plassen. Dus dat valt af. 
In overleg besluiten we dat ik tijdelijk eerder naar huis ga. En dat gaat meteen die dag al in. Nu ben ik vooral opgelucht dat er niets ‘ernstiger’ aan de hand is. Dat ik ontslagen word ofzo. Dus aan het eind van het gesprek haal ik opgelucht adem. Heel lang zal het wel niet duren voordat er een andere kamer gevonden is… Verder lezen Ze wilde het helemaal zelf regelen. Voor die houding is een woord…

“Allen die ergens aan leden en die gekweld werden door een ziekte of door pijn, en ook bezetenen en maanzieken en verlamden werden bij hem gebracht, en hij genas hen.” Ik lees nog verder, maar ben met mijn gedachten niet meer bij wat ik lees. Die blijft bij deze ene zin hangen.
De afgelopen maanden heb ik digitaal naar de kerkdiensten gekeken en soms alleen een stukje uit de Bijbel gelezen. Sinds een paar weken doe ik dat samen een paar anderen die ik in de kerk heb leren kennen.
Als mijn leesbeurt voorbij is, blijft het even stil aan tafel. In de Bijbel wordt er vaker gesproken over genezingen van bijvoorbeeld verlamden en ik merk dat zo’n tekst als deze me raakt. Wat hebben we zojuist gelezen en wat doet de tekst met ons? Moeten we het letterlijk opvatten of juist niet? Ik heb meegekregen dat je Bijbelteksten meestal in beeldspraak moet lezen. En dat is ook de enige manier waarop ik dit kan lezen. De rest van de avond praten we over deze zin en of we zelf geloven in genezingen zoals ze hier beschreven worden. Van het onderwerp ‘genezen’ verschuift het gesprek naar bidden. En wat het met je doet als anderen voor of met je willen bidden. Ons gesprek doet mij denken aan een bijzonder ongemakkelijke ontmoeting midden op de Grote Markt, ruim 10 jaar geleden. Verder lezen Ze vonden dat ze iets goeds deden, op z’n minst. 

Misschien weet je het nog; een tijd geleden vertelde ik over een gesprek dat had met een man in de Etos. Hij wilde ergens met me over praten, maar ik kon maar niet helder krijgen waarover. Uiteindelijk kwamen we tot een goed gesprek. Alleen toen we afscheid namen gebeurde er iets vreemds voor mijn gevoel. Hij zei; “Sterkte he!” Waarop mijn antwoord was, “Sterkte, waarmee? Het gaat prima met me hoor!” Het wordt wel vaker tegen me gezegd, zonder duidelijke aanleiding. Ik vraag me dan af waarom iemand dat zomaar zegt.
Het was ongetwijfeld een goedbedoelde opmerking, maar toch… In mijn ogen ongepast op dat moment. Het was niet zo dat ik iets verteld had waar ik mee zat, of iets anders ernstigs.
De opmerking komt vaak voort uit het feit dat ik in een rolstoel zit. Misschien omdat men denkt dat je het standaard moeilijk hebt, omdat je ‘iets’ hebt? Verder lezen Alsof hij zich ineens ook afvroeg waarom hij het gezegd had

‘Hallo allemaal! De beloofde laatste info over de reis… ‘

De informatie waar ik al een tijdje op zat te wachten en een startsein was voor de voorpret! Ik ging, een jaar geleden alweer, met een groep mensen die ik niet kende op vakantie naar Terschelling. Deze reis werd georganiseerd door My Way Reizen. De activiteiten die ze tijdens hun reizen aanbieden zijn nét even anders. Hoe anders? Voordat ik me aanmeldde had ik de website goed bekeken en daar stonden activiteiten op als kajakken en abseilen. Beide zag ik mezelf echt niet doen! Ik vind dingen vooral eerst doodeng, om achteraf heel blij en trots te zijn dat ik het wél gedaan heb. Gelukkig gingen we niet kajakken of abseilen. We gingen onder andere wandelen met een Joëlette. Ik had er nog nooit van gehoord, jij wel? Ik kwam er een paar dagen later achter wat het was. Het bleek een hulpmiddel om door de duinen te kunnen wandelen met mensen die niet (goed) kunnen lopen. En ik zag overeenkomsten met hoe ik vroeger bergwandelingen maakte met mijn ouders en zus. Precies, net even anders! Verder lezen Hoe dit hulpmiddel van een NVP een WVP maakt

Na de rondleiding van mijn oom blijven we op zijn studeerkamer hangen. Ik vertel hem over de thuisstudie Praktische Psychologie die ik sinds een paar weken volg. De eerste paar hoofdstukken gingen over de verschillende ontwikkelingsfases bij kinderen. Aan het eind van elk hoofdstuk staan een aantal huiswerkopdrachten die ik opstuur naar een docent. Soms moest je aan de hand van een voorbeeld de theorie toepassen op je eigen ontwikkeling. Mijn ontwikkeling liep, dat zal geen verrassing voor je zijn, net even anders dan bij een gemiddeld kind. Bijzonder om te merken dat ik me door die vragen weer dingen herinner uit mijn kindertijd. En dat het herinneringen oproept bij mensen waarmee ik erover praat. Mijn oom komt met een anekdote naar aanleiding van mijn verhaal. Verder lezen Een hele nuchtere conclusie, zeker voor een zo’n jong meisje!

Het was toen pap de zolder tot zijn werkkamer had omgebouwd. Of misschien toen mam mijn oude slaapkamer omdoopte tot kantoor? Toen de nieuwe vloerbedekking net gelegd was? Zeker nog na de verbouwing van de zolder, dat weet ik wel. Of was het de badkamer?
Ik probeer me te herinneren wanneer ik voor het laatst op de bovenverdieping en de zolder ben geweest.
Tot ongeveer mijn achtste (denk ik) sliep ik boven, daarna ben ik verhuisd naar de kamer beneden. Dat was eerst onze speelkamer.
Mij omhoog tillen deden mijn ouders eigenlijk niet meer, ik werd daarvoor te zwaar. Ik had inmiddels geleerd om zelf naar boven en beneden te komen; zittend op mijn billen mezelf tree voor tree omhoog trekken. En op de terug weg liet ik me steeds op de volgende tree zakken totdat ik beneden op ongeveer dezelfde hoogte zat als mijn rolstoel. Dan kon ik daarop over getild worden.
Die techniek kostte best wat energie, dus dat deed ik in de jaren daarna steeds minder. Nu dus bijna niet meer. Hoe blijf ik op de hoogte van veranderingen? En hoe kan ik toch boven kijken bij anderen thuis? Verder lezen Hoe blijf ik op de hoogte van veranderingen?

In mijn vorige blog gaf ik antwoord op een vraag van één van mijn lezers, over wat er bij mij nou net even anders gaat. Eerder die week had ze er nog één voor me; ‘Je hoort wel eens van mensen die een arm of een been verloren zijn, dat ze die nog wel steeds ‘voelen’, is dat bij jou ook zo?’
Het antwoord op haar vraag was eigenlijk een duidelijke “nee”, maar door die vraag kwam wel een herinnering naar boven. Eentje uit de tijd dat ik naar weekenden ging waar ik andere kinderen met mijn handicap ontmoette. Tijdens zo’n weekend leerden we meer zelfredzaam zijn, maar deden we ook spellen en praatten we met elkaar. Een van de volwassenen stelde ons de vraag; “Vind je dat je benen wel bij je lichaam horen?” Verder lezen Door die vraag kwam een herinnering naar boven.