In mijn laatste blog vertelde ik over een man die mij een tijdje geleden aansprak in een winkel. Na een tijd praten was het me nog niet gelukt om alle puzzelstukjes van zijn verhaal op z’n plek te krijgen. Waar wilde de man naartoe? Aan het eind van mijn vorige blog was ik nog bezig om hem in de goede richting te duwen. Achteraf ben ik zeker blij dat ie me heeft aangesproken! Want hij heeft mij daardoor aan het denken gezet. Misschien jou ook wel, als je klaar bent met lezen.

Inmiddels snap ik wel dat zijn pijnpunt ligt bij mijn reactie op zijn hulp. Ik had dus niet iets laten vallen, zover ben ik nu. Misschien wilde hij mijn boodschappen op de band naar me toe schuiven zodat ik er goed bij kon? Ik vraag het hem dat lijkt weer een stukje van de puzzel die nu op de juiste plek ligt. ‘We komen er wel,’ zeg ik in mezelf, ‘maar we zijn er nog niet!’ Hij zegt dat hij dat inderdaad heeft gevraagd en ik daar wél goed op reageerde. Opeens zie ik voor me hoe het is gegaan en ik zeg; ‘Ik vind het prima als mensen dat doen, maar je komt niet ongevraagd aan mijn tas.’ Meneer is het met me eens dat mensen niet zomaar aan je tas mogen komen zonder toestemming van eigenaar.
Vanaf dat moment kunnen we samen de puzzel helemaal in elkaar zetten. Want zo is het gegaan: hij vroeg mij na het me toeschuiven van de boodschappen of het zo wel lukte. Waar ik ‘ja’ op antwoordde en hem bedankte voor zijn hulp. Een paar seconden later pakt hij een pak melk en stopt dat zonder iets te zeggen in mijn tas. Dát was iets waarop ik inderdaad geïrriteerd reageerde.

Zelf-doen-syndroom
Waar kwam die irritatie vandaan? Ik had al aangegeven dat ik verder geen hulp meer nodig had. Had al ‘nee’ gezegd dus en als iemand dan tóch ‘ja’ doet, dat valt bij mij verkeerd. Want dan ga bij mij een grens over; nee = nee.
Waarom doet iemand dat? Omdat men dan denkt dat ik toch ‘ja’ bedoel?
Ik heb geen last van een ‘zelf-doen-syndroom’: altijd alles zelf willen doen, ook als iets echt niet lukt. Ik weet alleen goed wat ik wel zelf kan en wat niet. Wanneer ik echt hulp nodig heb vraag ik er wel om.
Als ik dat niet zou doen, vraag je om ongelukken en heb ik er vooral mezelf mee.Ik schiet er dus niets mee op om hulp te weigeren als dat echt wel nodig is.

Zomaar maar iets te gaan doen zonder mij te vragen of als ik echt al duidelijk ‘nee’ heb gezegd, dat doe je niet. Dat begreep hij ook toen ik hem dat uitlegde.
Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die hier zo over denkt!
Ik ben daarom ook wel benieuwd hoe jij hierin staat.

‘Maar de man bedoelde het goed!’. Een opmerking van één van de dames van m’n Blogcluppie. Dat denk jij nu misschien ook wel. Je hebt een punt; het was een aanbod uit goede bedoeling.
Maar als het goed bedoeld is, moet ik hulp dan altijd maar gewoon accepteren? Ik vind van niet. Niet als ik iets echt wel zelf kan.
Niet als het mij niet echt helpt of, zoals nu, iemand alsnog ‘ja’ doet terwijl ik al ‘nee’ heb gezegd.

Dit was één van de dingen waar ik over nadacht na het gesprek met deze meneer. Iets anders waar ik over na ging denken, was mijn reactie op zulke situaties. Die was voor hem en het meisje achter de kassa niet vanzelfsprekend. Ik snap nu waarom. Voor mij motivatie om een volgende keer misschien minder kortaf te reageren. Uiteindelijk was het een goed gesprek, waar we allebei onze lessen uithaalden!