Het was toen pap de zolder tot zijn werkkamer had omgebouwd. Of misschien toen mam mijn oude slaapkamer omdoopte tot kantoor? Toen de nieuwe vloerbedekking net gelegd was? Zeker nog na de verbouwing van de zolder, dat weet ik wel. Of was het de badkamer?
Ik probeer me te herinneren wanneer ik voor het laatst op de bovenverdieping en de zolder ben geweest.
Tot ongeveer mijn achtste (denk ik) sliep ik boven, daarna ben ik verhuisd naar de kamer beneden. Dat was eerst onze speelkamer.
Mij omhoog tillen deden mijn ouders eigenlijk niet meer, ik werd daarvoor te zwaar. Ik had inmiddels geleerd om zelf naar boven en beneden te komen; zittend op mijn billen mezelf tree voor tree omhoog trekken. En op de terug weg liet ik me steeds op de volgende tree zakken totdat ik beneden op ongeveer dezelfde hoogte zat als mijn rolstoel. Dan kon ik daarop over getild worden.
Die techniek kostte best wat energie, dus dat deed ik in de jaren daarna steeds minder. Nu dus bijna niet meer. Hoe blijf ik op de hoogte van veranderingen? En hoe kan ik toch boven kijken bij anderen thuis? Verder lezen Hoe blijf ik op de hoogte van veranderingen?

In mijn vorige blog gaf ik antwoord op een vraag van één van mijn lezers, over wat er bij mij nou net even anders gaat. Eerder die week had ze er nog één voor me; ‘Je hoort wel eens van mensen die een arm of een been verloren zijn, dat ze die nog wel steeds ‘voelen’, is dat bij jou ook zo?’
Het antwoord op haar vraag was eigenlijk een duidelijke “nee”, maar door die vraag kwam wel een herinnering naar boven. Eentje uit de tijd dat ik naar weekenden ging waar ik andere kinderen met mijn handicap ontmoette. Tijdens zo’n weekend leerden we meer zelfredzaam zijn, maar deden we ook spellen en praatten we met elkaar. Een van de volwassenen stelde ons de vraag; “Vind je dat je benen wel bij je lichaam horen?” Verder lezen Door die vraag kwam een herinnering naar boven.

In mijn laatste blog vertelde ik over wat ik tegenwoordig anders doe dan vóór de pandemie. Vandaag niet opnieuw een verhaal over Corona. Mocht je nieuwsgierig zijn, dan kun je hier lezen over mijn zoektocht naar het “nieuwe normaal”.
Kortgeleden had ik een gesprek met iemand over mijn blog. Ze had de laatste gelezen en gaf haar commentaar erop. Leuk om dat zo van lezers terug te horen! “Als je een vraag voor me hebt, of je wilt van me weten hoe ik met een bepaalde situatie omga, dan hoor ik het graag van je!’ zei ik haar. Niet veel later kwam ze daarop terug. Ze is benieuwd naar ‘wat mensen zonder handicap voor lief nemen maar wat voor mij nét even anders gaat.’ Verder lezen Met een beetje creatief denken, kom je een heel eind!

Om de zoveel tijd krijg ik een mailtje binnen van De Zonnebloem werkgroep Drenthe-Groningen. Meestal zijn het activiteiten waar ik geen belangstelling voor heb, maar deze klinkt interessant; ‘Mysterie gast gezocht’.
Het gaat over een project ‘Onbeperkt eropuit’ waarbij De Zonnebloem leden vraagt bij musea en theaters de toegankelijkheid te testen. Deze keer is het Groninger Museum aan de beurt. Hier wil ik wel aan meewerken! Meteen een goede reden om er weer eens heen te gaan.
Van de Zonnebloem krijg ik een uitgebreide vragenlijst, een declaratieformulier voor de kaartjes en de lunch plus een USB – stick. Een week later staan we zondag  ’s morgens voor het museum.
Verder lezen Toegankelijkheidstest: ‘Wat is onze missie?’ ‘Check het museum!’

“Geen gratis begeleiderkaarten meer bij de Oosterpoort.”  Ik sta met mijn jas aan in de gang en check voordat ik de deur uit ga nog één keer mijn telefoon. Nooit doen natuurlijk, want dan komt er net een bericht binnen waarop je gelijk wilt reageren. Het is een reactie op een brief die vriendin J. heeft gekregen van het theater in de buurt. Tot nu toe waren de begeleiderskaarten bij dit theater altijd gratis. Blijkbaar zijn hier reacties op gekomen van mensen die het daar niet mee eens zijn. Vanaf nu zijn in geen enkel theater deze kaarten meer gratis. Vriendin J. heeft een foto bijgevoegd van de volledige brief. Ik lees hem vluchtig en besluit te reageren als ik in de auto zit. Verder lezen Voor die groep mensen moet de gratis toegangskaart wél blijven.

“Mag ik je een brutale vraag stellen? Als je niet wilt antwoorden, is dat ook goed.” Mijn buurvrouw heeft haar vraag nog niet gesteld,  maar ik kan haar hem wel raden. Ze wil weten wat de reden is dat ik in een rolstoel zit. Het is de 4^e avond van mijn nieuwe kerkgroep. Tijdens het voorstelrondje een paar weken geleden heb ik niets over mijn handicap verteld. Dat doe ik nooit, wacht liever tot anderen ernaar vragen. De rest van de groep vangt ons gesprek op en iemand anders vraagt; “Voel je je gelijk aan anderen, word je niet op een andere manier benaderd?”
Ik antwoord dat dat voor mijn gevoel niet zo is. “Je zit in de zaal in een gemarkeerd vak, je hebt daar geen moeite mee?” Verder lezen “Je zit dan in een gemarkeerd vak. Daar heb je geen moeite mee?”